Die keer dat ik besefte dat ik andermans verdriet droeg...
Daar zat ik dan. Thuis op mijn bank, uren na een gesprek met een vriendin die net een relatiebreuk had meegemaakt. Een zwaar, drukkend gevoel in mijn borst. Verdriet en teleurstelling golfden door me heen. Maar waarom? Ik had zelf toch geen relatiebreuk?
Het moment dat het kwartje viel... Ik had urenlang geluisterd naar haar pijn, haar verdriet. Ik wilde er zo graag voor haar zijn. Maar in plaats van alleen te luisteren, had ik als een spons al haar emoties opgezogen. Ze waren van haar, maar ik droeg ze nu.
Herken je dat? Dat je na een zwaar gesprek met iemand uitgeput op de bank zit? Dat je ineens emoties voelt die niet van jou zijn?
Waarom we dit moeten stoppen
Nu snap ik het. Elke keer als we naar iemands problemen luisteren zonder grenzen, gebeuren er twee dingen:
Bij de ander: hun hersenpatronen worden sterker. Het is als een snelweg die steeds meer rijstroken krijgt. De route naar hun pijn wordt alleen maar breder. Door er steeds over te praten, maken we het patroon sterker.
Bij onszelf: we worden een emotionele vuilbak. Een bliksemafleider. Even voelt de ander zich opgelucht - zij hebben hun lading bij ons gedumpt. Maar zodra we weg zijn, begint bij hen de spanning weer op te bouwen. En wij? Wij zitten met hun emoties.
Er is een betere manier
Ik heb geleerd dat empathisch luisteren iets anders is dan emoties overnemen. Het is als het dragen van een beschermend pak. Je bent er wel, je luistert, je geeft om de ander. Maar je laat hun emoties bij hen.
Dit betekent niet dat je nooit meer een luisterend oor mag bieden. Het gaat om die patronen waarbij mensen weken, maanden of jaren later nog steeds hetzelfde verhaal vertellen - en jij hun emotionele vuilbak blijft.
Zo pak ik het nu aan
- Ik check na elk zwaar gesprek: zijn deze emoties van mij?
- Ik visualiseer een beschermende cocon om me heen tijdens het luisteren
- Ik geef de verantwoordelijkheid voor emoties terug
- Ik durf 'nee' te zeggen tegen emotioneel dumpen
- Ik kies bewust wanneer en hoe lang ik luister
Een waarschuwing...
Toen ik stopte met emotionele vuilbak zijn, gebeurde er iets interessants. Sommige mensen namen afstand. Ze waren gewend hun koperdraad bij mij aan te sluiten, hun emoties bij mij te dumpen. Nu dat niet meer werkte, voelde dat voor hen als een schok.
Maar weet je? Dat is oké. Het zegt niets over jou, maar alles over hun onvermogen om met hun eigen emoties om te gaan.
Jouw beurt!
Herken jij jezelf hierin? Merk je dat je vaak andermans emoties draagt? Doe dan deze challenge: let de komende 24 uur op momenten waarop anderen hun emoties bij jou dumpen. Voel wat het met je doet. En vooral: experimenteer met manieren om wel te luisteren, maar niet over te nemen.