Herken je dit? Je stuurt een team op “samenwerkingstraining”. Iedereen zit in de kring. Er wordt gelachen, er is energie. Maar onder de oppervlakte gebeurt dit:
- Leer naar elkaar luisteren.
Maar terwijl de trainer uitlegt, ben ik met mijn gedachten God-weet-waar. - Brainstormen zonder oordelen.
Ik mag het niet zeggen, maar ik denk: wat een idioot idee! - Prioriteiten stellen.
Ja, dat van mij is écht het belangrijkste. Ook al ziet de rest het niet. - Consensus of consent.
Ik zeg wel “oké”, maar straks doe ik toch wat ik wil. - Uitvoering.
Ik doe wel mee, maar niet met 100% overtuiging. - Evaluatie.
Iedereen is de mist in gegaan. Behalve ik natuurlijk.
Het echte probleem
En zo draagt ieder teamlid zijn eigen verhaal mee.
Verhalen die beschermen, verhullen, controleren.
Zolang die verhalen niet bovenkomen — en zolang we niet onderzoeken wat ze proberen te beschermen — blijft samenwerken een toneelstuk.
Dan is er geen communicatie, alleen manipulatie.
Eerlijkheid en keuze
Als je heel eerlijk bent, weet je: je bent kansloos tegen zóveel verhalen.
Pas als iedereen door die verhalen gaat (individueel, niet in groep), ontstaat er ruimte om te kiezen en te groeien.
En dan gebeurt er iets bijzonders:
- Wie wíl samenwerken, gaat écht samenwerken.
- Wie dat niet wil, kiest vaak zelf een andere weg.
Omdat er eindelijk ruimte is om eerlijk te kiezen.